Zaman

Sene olmustur... Elime ne kağıt ne de kalem almışımdır. Nedeni olmalı bırakılan her bir önemli noktanın, kestirip atmışım ifadelerimi, öylesine kırgın, yorgun ki yüreğim kalemimle bir türlü buluşamadılar. Önünü göremediğim o kadar şey varki nefes almayı unutuyorum düşünürken. Sevgi, özlem, kayıplar, talihsizlik... Boğuluyorum bunların altında ama öyle ki sevgisine inandığım biri tarafından değersiz hissettirilmek bunların yanında en ağrı. Belki de kalemimle kalbim bu yüzden unuttu birbirini. Sevginin o erdemli hissini unuttuğum için ve sadece acı kaldı elimde. O yazdırıyor bana bunları, o oynatıyor bu kadar kalemimi ve gerçektir ki başımı alıp gitmemek için tek neden de o acının sahibi...